Мојот син тогаш имаше четири години. Одеше на фудбалски тренинзи еднаш неделно. Ги сакаше и ги мразеше тие часови. Му беа возбудливи, фрустрирачки и забавни и неодоливи. Сите тие измешани чувства што се интензивни и очекувано непредвидливи кога имате само четири години. Сите сме го доживеале тоа, нели?
Едно утро „емотивните копчиња“ на мојот син беа притиснати премногу пати од друго момче на тренинг. Моето дете се обиде да се контролира, но не можеше повеќе да издржи. Стоејќи настрана, го слушнав уште пред да видам дека трча кон мене цел во солзи.
Не беше време да поставувам прашања или да барам одговори. Време беше да БИДАМ тој одговор што му беше потребен на син ми. Да ги раширам рацете и да го прегрнам, да се чувствува безбедно и сигурно. Да се направи простор за неговите повредени чувства. Да дозволам секоја солза да му се лизне по образот. Да го блокираме светот околу нас и да му испратам јасна порака дека е безбеден и дека не е срамота да изрази емоции.
Во мојата прегратка, мојот син не можеше да слушне ништо околу него, освен мојот смирувачки шепот. Но, го слушнав човекот до нас. Беше постар човек, дедо на едно од момчињата. Никогаш нема да ги заборавам неговите зборови: „Каква е таа врева? Момчињата не прават таква врева“.
Иако не беше својствено за мене, не се ни потрудив да се свртам и да кажам нешто или да го погледнам за следниот пат двапати да размисли пред да коментира. Му бев потребна на син ми и немаше шанси да му го одвлечам вниманието.
Немаше шанси да се обидам да ги запрам неговите солзи. Не би рекла дека има нешто лошо во чувството и изразувањето на неговите емоции.
Се разбира дека нашето општество ја разбира важноста на емоционалната интелигенција.
Се разбира, знаеме дека не можеме да избегнеме или да се преправаме дека немаме емоции кои понекогаш прават да се чувствуваме непријатно.
Се разбира, разбираме дека секое чувство е сосема нормално, тоа е она што прави да сме луѓе.
Се разбира, како возрасни сме доволно зрели за да можеме да им помогнеме на нашите најмали да ги пребродат и да ги разберат тие големи чувства.
Ранливоста на нашите момчиња мора да ја прифатиме како нормална за тие еден ден да прераснат во емотивно здрави и грижливи возрасни луѓе кои ќе ја одиграат својата улога во прекинувањето на нездравите генерациски циклуси.
Д-р Гордон Нојфелд вели дека само луѓето се способни да ги почувствуваат сите емоции. Оваа способност е суштински предуслов за целосно да се стане човек. Децата само што почнуваат да ги разбираат чувствата, а за да ги разберат, треба да ги изразат и да ги именуваат емоциите.
Давањето простор за големи емоции е дел од работата на родителот. На овој начин покажуваме безусловна љубов, прифаќање и почит. На крајот на краиштата, нема добри или лоши емоции и целото однесување е комуникација.
Која е целта на емоциите?
Според д-р Гордон Нојфелд, емоциите се дизајнирани да нè движат. Емоцијата е начин на кој мозокот нè поттикнува кога сме возбудени на одреден начин.
Кога сме вознемирени, стануваме претпазливи. Оваа вознемиреност нè запира и нè штити од опасност. Кога сме фрустрирани, мотивирани сме да направиме промени. Фрустрацијата е фрустрирачка и сакаме да ја избегнеме и да се ослободиме од неа, и токму за тоа служи.
Кога нашите деца се чувствуваат поврзани и безбедни, тоа ја поттикнува нивната игра и раст.
Еден од законите на емоциите е што тие бараат изразување и свест. Емоциите треба да излезат од нас. Кога ги задушуваме, потиснуваме, криеме и се преправаме дека сме добро кога не сме, не само што го загрозуваме нашето емоционално здравје, туку може да имаме долгорочни последици и врз нашето физичко здравје.
Како чувството на емоции им помага на нашите деца да созреат?
Мозокот има неверојатна способност да нè одржува емоционално безбедни – ако нашиот мозок открие чувство на ранливост што е премногу за да може да се справи со него, може да премине во режим на одбрана. Тој се грижи за нас. Тоа е добра работа, нели? Да, но само ако е привремено.
Замислете дека треба да одржите јавна презентација. Нервозни сте, имате пеперутки во стомакот, дланките ви се испотени и стомакот празен, но не чувствувате глад. Но, во моментот кога ќе стапнете на сцената, вашите пеперутки исчезнуваат додека вашиот мозок ве брани од ранливоста со која се соочувате за да настапите. Во моментот кога ќе излезете од сцената, ќе се опуштите и одеднаш се чувствувате гладни – затоа што повторно се чувствувате безбедно.
Зошто да ги тешиме наместо да ги засрамуваме расплаканите деца?
Сеќавајќи се на утрото на фудбал, сега гледам дека постариот човек што седеше зад мене го помина целиот живот бранејќи се од своите емоции. Сакаше мојот син да му се придружи во тој мрачен, ладен простор.
Но, мојата работа како мајка е да донесам светлина и топлина, сочувство и прифаќање. Ќе го следам син ми и ќе одам покрај него затоа што темнината не е толку страшна кога некој те држи за рака.
Како возрасни, мораме да запомниме дека никогаш не е задача на детето да ги задоволи нашите емоционални потреби. Обратно е. Нашите деца не смеат да се чувствуваат како да мораат да ги задржат солзите за да се чувствуваме ние поудобно.
Ако момчињата што плачат се тешат наместо да се срамат, немаше да има толку лути мажи кои се борат да ги изразат емоциите.
Веста е преземена од: deca.mk
Можеби ќе ве интересира:
